این مشعل خاموش را گفتم رها کن مقصد ندارد وا رها من را صدا کن
آغوش سردم پر شد از شوریده حالی مست جنونم با حضورت باورم را جابجا کن
هجرت امانم را بریده بی سرانجامم گفتم نجاتم ده از این دنیای بیکارم
رفتی که من پنهان شوم در آه پنهانی مقصد تو بودی این چنین من را مرنجانم
این برف آخر در وجودم رخنه کرده یاد تو هم پیمانه ام را تشنه کرده
این حصر غربت برنهادم پینه کرده دوری تو قلب مرا صد تکه کرده

‌